یادداشت – سال ۹۵ بود که اهالی دوومیدانی، شاد و سرمست از انتخابی بودند که فکر می‌کردند، مادر ورزش‌ها را به جایگاهی بهتر روانه کند.

خوزستان همیشه سرآمد بود، بزرگانی همچون؛ زنده ‌یاد وهاب شاخوره، زنده ‌یاد قاسم کویتی‌پور، عبدالصاحب خیشکاران، لطیف حمید زاده، جعفر حاج باقری، هوشنگ مطرود‌نژاد، داود شط زاده، قادر و رضا حردانی، برداران ساکی خسرو و عزیز، برادران مرداسی رحمان و غنی، ناجی بلفورزی، چاسب سلیمانی، محمد ساکی، پرنده‌ی آهنین بال افشین داغر حمادی مهدی جوانمرد، ستار جادری، مهدی رسالت زاده امیر پیاهو رضا بوعذار، قاسم فریسات و … ستارگان درخشانی هستند که آسمان دوومیدانی خوزستان را نورانی کردند.

به راستی چه بر سر دوومیدانی خوزستان آمد، مسابقات آغاز فصلی که در اردیبهشت ماه به میزبانی ورزشگاه تختی اهواز برگزار می‌شد، آوردگاه بزرگانی بود که رکوردها را جابجا می‌کردند. سال‌هاست پای بزرگان از پیست تارتان تختی،‌ بریده شده است.

انتظار همگان‌ از انتخاب سال ۹۵، تحول و حرکت رو به جلو بود،‌ اما دریغ که از جاده‌ی بی‌انتهای استعداد،‌ مدال‌آوری و قهرمانی‌، سراب نابودی و افول نصیبمان شد.

قهرمانی‌ها نه تنها تکرار نشد،‌ بلکه استعدادها یکی پس از دیگر سوخت، خوزستان رنگین کمان دوومیدانی کشور بود. از صد متری‌ و دویست‌متر، چهارصد، هشتصد،‌ تا ده هزار. از پرتاب تا پرش،‌ از آبادان خرمشهر و اهواز، تا هویزه،‌ سوسنگرد و شوش،‌ از شوشتر،‌ گتوند، مسجدسلیمان تا ايذه، باغملک و رامهرمز مهد استعدادهای نابی هستند که با کمی درایت و دلسوزی سکوهای قهرمانی کشور را به تسخیر درمی‌آورند.

چهار سال با تلخ‌کامی گذشت، چهارسال که شاید برای جبرانش… بماند، ‌گِله‌ گذاری کافیست. از گذشته درس بگیرم و آینده را بسازیم، انتخاب اصلح را گزینه کنیم و به نام‌ها رای ندهیم.

برنامه‌ریزی، هدف‌گذاری و در نهایت اجرای بهینه، باعث رشد و شکوفایی دوومیدانی خوزستان می‌شود. به امید بازگشت روزهای خوب.

انتهای پیام /